The Late Show with David Letterman

21.02.2013:

 DAVID LETTERMAN: Jak się miewasz?
JOHNNY DEPP: Dobrze.
DL:  Dziękuję ci za to, że dziś tu jesteś. To ekscytujący wieczór. Oto, jaki głupi jestem. Nie zdawałem sobie sprawy z tego, że chciałeś wejść do show biznesu jako muzyk. Jesteś muzykiem, i byłeś pewien, że nim będziesz... sławnym, czy nie, ale muzykiem.
JD: Tak i to odkąd skończyłem dwanaście lat.
DL: Dwanaście lat. I na czym grasz? Grywasz na różnych instrumentach?
JD: Głównie na gitarze.
DL: Zaczynałeś w Kentucky?
JD:  Tak... chyba tak.
DL: A potem dokąd się wybrałeś? Dokąd pojechałeś z Kentucky?
JD: Na południe Florydy.
DL: A potem do Hollywood? Los Angeles?
JD: Tak.
DL: I zamierzałeś zostać gwiazdą.
JD: Cóż.. niekoniecznie. Chciałem po prostu być gitarzystą.
DL: Chciałeś być gitarzystą. I gdzie siebie widziałeś jako gitarzystę? Dobry muzyk w studiu?
JD: [śmieje się]: Niekoniecznie dobry... nie.
DL: Oh... [patrzy zdziwiony]  nie dobry? [Publiczność się śmieje]
JD: Byłem znośny.
DL: Ale nigdy nie myślałeś o aktorstwie?
JD: Nigdy. Nie.
DL: Szalone, prawda?
JD: Tak... [uśmiecha się] teraz tak. [Publiczność się śmieje]
DL: Co było momentem zwrotnym? Jesteś w Kalifornii, masz gitarę i nagle zostajesz aktorem?
JD:  Nagle zdałem sobie sprawę, że muszę płacić czynsz. Rachunki. Kiedy w końcu zaczynasz o tym myśleć, zdajesz sobie sprawę z tego, że musisz się z tym zmierzyć, bo to nieuchronne.
DL: Ale wiesz, historia zwykle dzieje się w drugą stronę. Ktoś tam jedzie, żeby zostać aktorem i nagle okazuje się, że nie ma pieniędzy, więc zaczyna grać na gitarze, by je zarobić. Ty zrobiłeś coś odwrotnego!
JD: Dziwne.
DL: Jak zdobyłeś swoją pierwszą pracę jako gitarzysta? Bo oczywiście na przesłuchania nie chodziłeś.
JD: Nie... mój zespół przeniósł się z Florydy do Los Angeles.
DL: Jak nazywał się zespół?
JD: Wtedy nazywaliśmy się The Kids [tł. Dzieciaki].
DL: The Kids?
JD: [śmieje się]: Wtedy jeszcze byliśmy dziećmi.
DL: Więc jesteś tam razem z The Kids...
JD: Tak.
DL: Jesteście tam i co się dzieje później?
JD: Zagraliśmy parę razy jako support.
DL: Dla kogo pracowaliście?
JD: Czyje koncerty otwieraliśmy? Graliśmy wtedy kilka niezłych koncertów z Billy Idolem, The Pretenders...
DL: Wow.
JD: Tak. Ramones... [Publiczność zaczyna klaskać.]
DL: To był dobry koncert. Więc potem nagle ktoś zadzwonił i co powiedział? "Widziałem cię na scenie z The Kids?”
JD: Nie. Byłem spłukany, wypełniałem różne podania o pracę... każdą pracę. Wypożyczalnie kaset video, kawiarnie, cokolwiek. I mój przyjaciel, który był aktorem... Nicolas Cage... [uśmiecha się] Słyszałeś o nim...
DL: Tak. Jak ty i  Nicolas Cage się zakumplowaliście?
JD: Zadawaliśmy się z tymi samymi ludźmi, zostaliśmy kumplami, wysłał mnie do swojej agentki, mówiąc “Myślę, że powinieneś spróbować aktorstwa..” No i spotkałem się z jego agentką, wysłała mnie na casting i dostałem robotę.
DL: Co to było? Pamiętasz?
JD: Tak. To była pierwsza część Koszmaru z Ulicy Wiązów.
DL: Whoa! Nieźle.
JD: [Śmieje się] Tak, miałem trzy latka, kiedy tam grałem. [Publiczność się śmieje]
DL: Później pojawi się u nas facet, który nazywa się Bill Carter, jest muzykiem z Teksasu, nagrywa południowo-zachodnią muzykę, albo jak kto woli Americanę...
JD: Tak.
DL: Wokalista, autor piosenek i gdzie go poznałeś? Gdzie złączyły się wasze drogi?
JD: Bill i ja poznaliśmy się... Bill i Ruth Carter...
DL: Jego żona? Partnerka?
JD: Tak. To niesamowici autorzy, poznałem ich, kiedy kręciłem Gilberta Grape'a w Austin i przypadliśmy sobie do gustu. W tamtym czasie byli moim wybawieniem, bo to był długi film... a kiedy już skończyłem go kręcić, mieszkałem z nimi przez parę miesięcy.
DL: Niesamowite. Twoje filmy to filmy interesujące, które odnoszą ogromne sukcesy komercyjne, a ostatnimi czasy rzadko trafia się taka kombinacja.
JD: Ale to nie jest moja zasługa.
DL: Oh, tak, przecież sam mógłby zagrać w każdym tym filmie. I życzyłbym sobie, aby tak było. Wracamy po przerwie z Johnnym Deppem.

[Przerwa na reklamę]

DL: W porządku. Jest tu Johnny Depp. Chyba nie zdołam ci wystarczająco podziękować za to, że tu jesteś. To dla nas miła noc i mam nadzieję, że dla ciebie też, ponieważ jesteś tu ze swoim przyjacielem...
JD: Zgadza się, sir.
DL: I później usłyszymy muzykę. Porozmawiajmy o  The Lone Ranger. Jestem podekscytowany tym filmem. Naprawdę - to jest świetne. A ty nie jesteś Lone Rangerem.
JD: Nie jestem.
DL: Jesteś jego wiernym towarzyszem Tonto.
JD: Tak, gram Tonto.
DL: [Bierze do ręki kilka zdjęć z The Lone Ranger] Mogę je pokazać?
JD: Pewnie.
DL: Te są świetne. [Pokazuje zdjęcie Johnny'ego jako Tonto i Armie'ego Hammera jako Rangera] A  Lone Rangerem jest... Kto jest Lone Rangerem?
JD: Armie Hammer...
DL: [Wskazuje na Tonto] A to ty.
JD: [Armie] jest niesamowity. Jest świetny.
DL:  Teraz przypomnę początek, genezę Lone Rangera, to mroczna historia. Twój film jest utrzymany w takim właśnie tonie?
JD: Po części tak. Wszystko zaczęło się w mrocznych okolicznościach, a potem pod opieką Tonto stał się Lone Rangerem.
DL: Czy to miało dla ciebie jakieś znacznie, kiedy byłeś dzieckiem? Może nie w czasach audycji radiowych, ale późniejszego serialu... Lubiłeś wtedy The Lone Ranger?
JD: Tak. Lubiłem oglądać ten serial. Zawsze dezorientowała mnie pozycja Tonto. Zawsze zastanawiałem się, czemu Tonto wchodzi do domu i to robi? Dlaczego zawsze wysyła Indianina...
DL: Racja. W tym filmie będzie inaczej?
JD: I to bardzo.
DL: [Trzyma zdjęcie Johnny'ego  jako Tonto na koniu] To wygląda jak obraz. Jak inspiracja dziełem Charlesa Russella, prawda? To fantastyczne! Wyglądasz, jakbyś doskonale wiedział, jak obchodzić się z koniem.
JD: Tak. Tak naprawdę nie wiedziałem.To zdjęcie zrobiono na dwie i pół sekundy przed tym, jak wszystko zaczęło się walić.
DL: Cóż, mówię ci, zapomnij o filmie, zapłaciłem dziesięć dolarów za to zdjęcie. [Johnny się śmieje.] Ale jeździsz. Czy nie jeździsz?
JD: Jeżdżę... Nie, to znaczy jeździłem parę razy na planie, no i wychowywałem się w Kentucky, gdzie jest pełno koni. Ale każdy koń, tak jak i każdy film, jest inny.
DL: Musiałeś jeździć na tym koniu z maksymalną prędkością?
JD: Tak, dosyć często.
DL: I jak ci szło?
JD: Całkiem nieźle... do pewnego czasu. Tak. Był taki moment, kiedy zrobiło się nieprzyjemnie, koń pędził... wszystkie konie biegały przez cały dzień, więc nie miały ochoty zwalniać. Kręciliśmy scenę w innej części pustyni, gdzie jest pełno małych podwyższeń i różnych roślin. Koń, na którym jechałem, postanowił przeskoczyć przez kilka przeszkód. Nie miał świadomości, że moje siodło było sztuczne...
DL: Było tak skonstruowane, żeby sprawiać wrażenie, jakobyś jechał na oklep?
JD: Zgadza się. Nie było mocno przymocowane do konia, tylko...
DL: Taka mała tkanina, na której mogłeś usiąść...
JD: Bandaż. Kiedy ruszył, siodło się ześlizgnęło, upadłem na lewą stronę, jakimś cudem udało mi się chwycić jego grzywę, a potem zobaczyłem - z jakiegoś powodu byłem spokojny, byłem pewien, że uderzy mnie strach, ale tak się nie stało. Czekałem. - Zobaczyłem jego umięśnione nogi i ruchy mięśni. To była jak śmiercionośna maszyna. Do głowy wskoczyło mi jedno słowo: kopyta. Kopyta. [Publiczność się śmieje] W każdym razie kopyta. Myślałem tylko o kopytach.
DL: Co zrobiłeś, będąc w tej pozycji?
JD: Musiałem podjąć decyzję. Będę się trzymał tej bestii dopóki ktoś jej nie zatrzyma, czy się puszczę? [Publiczność się śmieje]To była loteria.
DL: Pewnie. I co wybrałeś?
JD: Puściłem się.
DL: Wiesz, żartujemy sobie z tego, ale naprawdę mogło ci się stać coś poważnego, mogłeś nawet umrzeć.
JD: Ostatecznie dosyć mocno się poobijałem.
DL: Wylądowałeś na plecach? Koń na ciebie nie nadepnął?
JD: Wylądowałem na plecach. Całkiem mocno przywaliłem w dekorację. Uratował mnie instynkt konia, który kazał mu podnieść przednie nogi i mnie przeskoczyć.
DL: Nadepnął na ciebie?
JD: Nadepnął. Na szczęście nie przednimi nogami, które były bardzo blisko głowy.
DL: Złamane żebra, nadwyrężenia, siniaki, cokolwiek?
JD: Nie. Po prostu jakby mnie przyszczypnął tylnymi nogami, więc skończyło się tylko na otarciach...
DL: Po prostu "jakby cię przyszczypnął tylnymi nogami." Tak, dobre konie tak robią. O mój Boże. Ale jak Boga kocha, gdzie, na litość boską, byli dublerzy? Jesteś Tonto!
JD: Tak.
DL: Nie potrzebujesz dublerów.
JD: Zadałem dokładnie to samo pytanie.
DL: Tak. Nie mogę się doczekać tego filmu. Teraz, zaraz po reklamach, pojawi się tu twój przyjaciel Bill Carter. Porozmawiamy trochę o Billu i muzyce, którą później usłyszymy. Jest tu Johnny Depp... zaraz wracamy.

[Przerwa na reklamę. Po jej zakończeniu do Johnny'ego dołączył Bill Carter]

DL: [Trzyma w ręku kopię powieści  Woody'ego Guthrie House of Earth, opublikowaną przez wytwórnie Johnny'ego Infinitum Nihil drukowaną w HarperCollins] Johnny, od teraz jesteś wydawcą... Wiem, że kochasz książki i wydałeś ten bestseller New York Timesa. To zaginiona powieść Woody'ego Guthrie?
JD: Tak.
DL: O Dust Bowl?
JD: Tak.
DL: Jak znalazłeś jej zapis?
JD: Dostałem go od człowieka, który był przyjacielem Huntera Thompsona i moim, nazywa się Douglas Brinkley, jest znakomitym pisarzem, historykiem, profesorem... jest po prostu niesamowity. Zadzwonił do mnie i powiedział: 'Właśnie pokazano mi manuskrypt zaginionej powieści  Woody'ego Guthrie... Myślę, że jesteś odpowiednim człowiekiem. Powinniśmy ją wydać." I to zrobiliśmy, chcieliśmy, by ta książka był możliwie najpiękniejsza.
DL: Masz w planach jakieś inne publikacje?
JD: Mamy kilka rzeczy w kolejce. Jest projekt, nad którym pracujemy z  Bobem Dylanem, który powinien być interesujący.
DL: A inne rzeczy...  Zeszłego wieczoru była u nas grupa wykonująca szanty.
JD: Dokładnie.
DL: Wykonywali piosenki z płyty z amerykańskimi szantami, którą wyprodukowałeś... Nie tylko nie wiedziałem, że jesteś jej producentem, ale nie miałem też pojęcia, że to już druga taka kolekcja szant.
JD: Tak. Rogues Gallery...
DL: Son of Rogues Gallery
JD: Son of Rogues.
DL: Taka muzyka spodobał ci się na planie Piratów z Karaibów?
JD: Tak, podczas tworzenia pierwszej części Piratów słuchałem wielu szant, by czuć odpowiedni klimat, i Gore i ja - reżyser i ja - pomyśleliśmy, że byłoby świetnie nakłonić współczesnych artystów do nagrania tych utworów.
DL: Ci goście byli świetni zeszłej nocy. [Zwraca się do Billa Cartera] Teraz, Bill - nie, nie zapomniałem o tobie - witaj w programie.
BILL CARTER: Dziękuję.
DL: Johnny wyjaśnił związek wcześniej, wprowadził się do ciebie i twojej żony, a potem zaczęliście razem muzykować. Opowiedz nam o tamtym okresie i o tym, co się wtedy działo.
BC: W tamtym okresie Johnny grał w filmach, a ja muzykowałem. Jeździliśmy z nim wszędzie tam, gdzie pracował i razem graliśmy.
DL: Mieliście wspólny zespół?
BC:  Cóż, mieliśmy zespół w latach dziewięćdziesiątych, nazywał się P, jak llitera P, nagraliśmy płytę.
DL: Co reprezentuje to P?
JD: Literę w alfabecie. [Publiczność się śmieje i klaszcze]
DL: Nie muszę tego znosić. A teraz pracujecie razem? Zagracie dziś wspólnie?
BILL i JOHNNY: Tak.
DL: Opowiedzcie nam o tym, co dziś usłyszymy i o płycie, z której pochodzi, jej historie i takie tam... wszystko, co musimy wiedzieć.
BC: Ta konkretna piosenka nazywa się Anything Made of Paper, ja i moja żona Ruth napisaliśmy ją wspólnie dla naszych przyjaciół, Damiena Echolsa i Lorri Davis. Damien był jednym z Trójki z Memphis, niesprawiedliwie skazany na osiemnaście lat więzienia.
DL: To miało miejsce w tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątym trzecim roku?
JD: Dokładnie.
DL: Oskarżeni i skazani za straszliwą zbrodnię, której, jak się później okazało, wcale nie popełnili...
JD: Dokładnie.
DL: Niesłusznie oskarżeni. I Anything Made of Paper opowiada nam tę historię.
BC: Kiedy Lorri - żona Damiena - przyjechała odwiedzić mnie i Ruth, przyniosła nam trzy róże, które Damien wykonał z papieru, prezent reprezentujący Trójkę z Memphis. Zapytałem jej, co mogę dać mu w zamian, powiedziała, że może przyjmować jedynie rzeczy wykonane z papieru. Od razu wskoczył mi do głowy ten obraz. Piosenka.
DL: Nawet ja znam tę piosenkę.
BC: Mógłbyś ją z łatwością napisać. [Publiczność się śmieje]
DL: To przerażające. Dziś usłyszymy tę piosenkę, a potem będziecie nad czymś razem pracować?
BC: Zawsze coś razem nagrywamy, piszemy... Nagraliśmy dla radia Springsteen piosenkę Bruce'a [ State Trooper], nagraliśmy soundtrack do dokumentu West of Memphis, nagraliśmy - Johnny, ja i zespół, który zajmuje się coverami kawałków Ozzy'ego Osbourne'a - piosenkę zatytułowaną Road to Nowhere. Więc robimy trochę tu i tam. I Johnny gra w tym kawałku.
DL: Bill, opowiedz mi o swoich kumplach z Austin - o muzykach z Teksasu.
BC: Moja żona i ja napisaliśmy kilka kawałków dla Stevie'ego Raya Vaughana. Crossfire. Sporo ich jest... Większość z tych artystów nagrywa nasze piosenki, od The Fabulous Thunderbirds do Omara i The Howlers - Tony Price - jest ich całe mnóstwo. Freddy Fender, Waylon Jennings, wielu różnych ludzi.
DL: Świetnie.  Austin jest wspaniałe, prawda?
JD: Co za miasto.
DL: W porządku. Teraz, kiedy wrócimy... nazwa  zespołu... The Blame?
BILL i JOHNNY: Bill Carter i The Blame.
DL: Zaraz wracamy.


Po odbytym występie pojawiły się już tylko podziękowania Dave'a.

Źródło: Johnny Depp Zone

Tłumaczenie by Marion